ای پدر آسمانی ما!
ما تا کنون نفهمیدیم و برای آمدنت کار جدی نکردیم.همانطور که گفتی اگر ما کار جدی کرده بودیم،تو آمده بودی؛ پس بی لیاقتی و تقصیر از ماست؛ بی ارادگی و بی ارادتی از ما است. منتظر حقیقی نبودیم که اگر بودیم،به تناسب انتظارمان کار می کردیم.
ای کاش جرم ما فقط همین بود!
نه تنها تلاشی برای آمدنت نکردیم و باری از تو بر نداشتیم،بلکه همیشه با گناهان مختلف و متعددمان نمک به زخم تو پاشیدم و تو را آزردیم. در هر دوشنبه و پنجشنبه که چشم مبارک تو به نامه اعمال ما افتاد، با فهرستی از آلودگی ها و گناهان مختلف تو را در نزد فرشته ها شرمنده و غمگین ساختیم!
ما نه تنها آن محبتی که تو به ما داری،به تو نداشتیم، بلکه حتی محبت یک فرزند معمولی به والدین طبیعی که بدن او را به این دنیا آورده اند،به تو نداشتیم؛زیرا چنین فرزندانی حداقل در گرفتاری ها و سختی ها، کمکی به والدین خود می کنند. در بیماریها و مشکلات، آنها را تنها نمی گذارند. آنها را آزار نمی دهند و از خانه بیرون نمی کنند. تا جایی که ممکن است،دستورهای آنها را اطاعت می کنندو اگر نخواهنند یا نتوانند که اطاعت کنند،با بی حیایی و گستاخی در مقابل آنها نمی ایستند ودر حضور آنها کارهای زشت و مخالف میل والدین را انجام نمی دهند.
