وبلاگ تلنگر نوشت:
ساپورت پوشان به بهشت نمی روند
در آغاز رقابت ظاهری بر سر نوع و رنگ روسری و مانتوهای بلند نمایان شد و رفته رفته موهای سر که از زیر روسری ها به نمایش درآمد، نشان از تفاخر و خودبرتربینی زنان و دختران بر یکدیگر بود. در این بین پسران نیز با توجه به حس زیباطلبی خود مجذوب این قضایا شدند. همین امر مزید بر علت گردید و روند بی حجابی را تسریع کرد. لباس و پوشش کوتاه تر و تنگ تر شد تا اندامی که غرب به عنوان الگوی دختران معرفی می کرد از سوی بانوان ایرانی به نمایش درآید و هر دختر جوان در تلاش برای نزدیک تر شدن به این الگو.
بدحجابی به حد اعلای خود رسید؛ رشد بدحجابی باید ارتقاء می یافت و مرحله جدید آغاز می شد. فرهنگ برهنگی.
برهنگی آنی امکان پذیر نبود و جامعه ایرانی، عریانی را تحمل نمی کردند. لاجرم، این مدل از بی حجابی نیز باید به صورت نرم به وجود می آمد تا آرام و بی سر و صدا در جامعه ایرانی و قشر مذهبی جایی برای خود دست و پا کند. از این رو لباسهای تنگ و اندامی در تن دختران و پسران نمایان گردید. از جمله جوراب شلواری و ساپورت که به عنوان پوشش زیر مانتو و دامن مورد استفاده قرار می گرفت، در فاز جدید بدپوششی، مجزا و مستقل از هر نوع پوشش دیگر به کار گرفته شد.
اولین گام برای برهنه شدن آرام و تدریجی برداشته شد تا حجم اندام در این نوع پوشش مشهود و نمایان شود، بعضا نمونه های نازکتر هم مورد استفاده قرار می گیرد تا پوست بدن قابل مشاهده باشد.
ترویج این نوع ولنگاری در سایتها و شبکه های اجتماعی به صورت وسیع صورت گرفته و هدفمند بودن این مسئله به روشنی هویداست؛ چرا که عده ای در این بین به صورت مانکن خیابانی ظاهر می شوند و به صورت علنی اقدام به تهیه عکس از این نوع پوشش می کنند تا در وبلاگها و شبکه های اجتماعی به نمایش گذاشته و منتشر نمایند حتی با وجود تحریک کنندگی شدید این نوع البسه، نسبت به پوشیدن آن افتخار می کنند. همین امر سبب اشائه بیشتر این پوشش ضد ارزشی شده.
